Vluchtend in onwetenheid,
ren ik verder door het duister..
jij was het antwoord op mijn vraag,
waarover ik niet eens fluister..
waarom, oh waarom bloed mijn hart zo erg,
waarom kan ik niet zonder..
de liefde die jij me gaf,
is het echt waard, al dit gedonder..
mijn voeten zijn moe van het vluchten,
en ik begin te gapen..
weer een dag voorbij met deze pijn,
ik ga maar weer eens slapen..
ik vind het knap hoe jij me raakt,
het is me nog niet overkomen..
al die pijn en dit gevoel,
weerhouden me van m'n dromen..
maar toch ik weet dat het beter is,
dat je mij hebt weggestuurd..
ik zit deze rotzooi wel in mijn eentje uit,
voor zolang dat ook maar duurt..