Zij laat als kind een witte moeder achter,
wrijft zich wat eerstelingslicht uit de ogen:
er komen klokjes, er verzamelt groen
zich in eentonig groene regenbogen.
Zij gaat aarzelend lopen en vermoeden
dat er een feest broedt verderop, of later.
En heel het veld bloost waar haar voeten gaan,
want twee, drie tinten dragen haar op handen.
En kijk: nu wordt zij zo bevangen
door levensliefde en zo haasje-over,
dat zij haar eigen kindertijd uitbuitelt,
over elk spectrum alle aftastkleur voorbij.
Dan wordt zij vrouw, vruchtbaar onrustig
en in het lichterlaaie van haar plooirok zon
waaiert zij zichzelf zo stralend uit
dat ieder zeggen moet:
Jij zomer, ja, je bent
de mooiste van je zusters.
sleepless: | Zaterdag, juni 07, 2003 11:07 |
Zonnig gedicht :-) Mooi geschreven. Groeten. |
|
lani: | Woensdag, juni 04, 2003 19:23 |
... ja, deze is nog mooier dan de vorig! laat de zomer maar komen :) x-x-x |
|
wijnand.: | Woensdag, juni 04, 2003 19:13 |
en jij zomert een juweel van een gedicht Schitterend |
|
Erna Muermans: | Woensdag, juni 04, 2003 10:47 |
het blijft prachtig ook de eerste versie vond ik mooi erna |
|
waterval: | Woensdag, juni 04, 2003 09:06 |
er bestaat zeker geen superlatief van wonderschoon?......(herzien, en nog mooier....) wonderwonderschoon dan maar.....!!!!!!...;-))) |
|
Auteur: Theo van de Wetering | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 04 juni 2003 | ||
Thema's: |