Onder druk van de ouders die om je geven
steeds weer dezelfde problemen
soms wil ik mijn leven niet meer leven
want er is niemand dat me ze kan ontnemen
Ik slaag dicht
probeer alleen te vechten
zie uiteindelijk geen enkel licht
en de dingen gaan beslechten
De druk is te zwaar
de woede te groot
alles loopt gevaar
het wordt nog mijn dood
Even langst het ziekenhuis geweest
gaan vragen wat er scheelt met mij
de dokter zegt dat je het zo op mijn gezicht leest
en niemand staat je bij
Buikpijn van de zorgen
hoofdpijn komt ook daar vandaan
je belandt in het ziekenhuis vandaag of morgen
als ze niet een oplossing zoeken gaan
Neem geen kalmerings pillen meer
leer toch praten meid
zorgen komen er bij, iedere keer
en jij zwijgt, niemand krijgt echt spijt
Ja de dokter had het probleem gevonden
hij heeft volkomen gelijk hoor
steeds scheuren er meer en meer wonden
en dan is het te laat, want niemand heeft het door
Gioi: | Woensdag, juni 04, 2003 01:50 |
Waar kan ik gaan en waar kan ik staan, Is er een route die ik zal moeten gaan? Waar vind ik vreugde, genot en plezier is het echt waar? kan dat ook hier? De dingen die eten, diep in mijn ziel die dingen die zag ik niet toen ik viel En nu, 't lijkt wel zomaar, nu, hier, vandaag Waar vind ik mijn bodem, dat is nu de vraag Eigenlijk is er, ik weet het niet echt geen antwoord hierop, geen antwoord met recht maar toch ga'k het proberen, mischien toch een woord |
|
Sweet inside: | Dinsdag, juni 03, 2003 23:14 |
Niemand is veel gezegd ... MAar de oplossing ligt voor een stukje in jouw handen. Praten ... praten ... en nogmaals praten ... Mooi gedichtje ... XXXXX en knuffff Groetjes van Wim |
|
Auteur: Mistory | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 03 juni 2003 | ||
Thema's: |