Only a dirt road led us there
the house amidst the heather
No streetlights on the sandy path
we lived there all alone
My married sister visited
I walked her back a mile
of ghosts we babbled and
of creatures dark and vile
I walked home all by myself
unaided in the dark
evoked by simple minds
where ghosts and goblins were
I felt their cold and slimy hands
they touched me on my throat
I tried to outrun them but
they followed me everywhere.
I became a real fast runner
It stood me in good stead
when you want to outrun ghosts
You must be expeditious.
Dertien was je, en de spoken die je volgden waren ontelbaar op de verlaten gracht
Waar je in het pikkedonker, onverschrokken, je getrouwde zus had weggebracht.
Hun kille handen kon je praktisch voelen als het ware, om je keel, ongegeneerd
Je rende maar kon ze niet ontlopen, de spoken en de duvels die je had geanimeerd.
Hardlopen leerde je op die donkere gracht, proberend ontkomen
Hardlopen kwam van pas, later, zonder angst voor spoken en die andere gnomen
Ze voelt ze hier en daar, zo nu en dan, koudrillend nog wel even
Maar redeneert ze onverbiddelijk weg, gaat door met leven.