donkere wolken,onder,
nietzeggende woorden bedolven,
al m'n redeneringen uit m'n hoofd getrokken,
waar is het licht?
is het enige wat ik nog van mezelf kan horen
een scherpschutter,
die de betekenisloze 1 voor 1 neer haald,
ik zie 'm staan,
onder de duistere gloed van de maan
hoe komt ie aan die radar,
die magneet en dat fantastische wapen?
waarmee hij negativiteiten rond mij kan laten staken,
ik kan 't 'm niet vragen,
telkens als het persoonlijk word begint ie te vervagen,
weg te raken,
wat me bevorderd positiefheid in me te laten
er voor te zorgen dat het blijft ontwikkelen en groeien,
alleen zijn sommige ontstane situaties echt te vermoeiend
waardoor er oude gewoontes,
naar boven komen,
dan zien mensen wie ik niet ben en denken ze anders over,
de persoonlijkheid die zich in mij huist, waarom geloven,
ze de eerste indruk rechtstreeks komend van hun ogen?
de mijne moeten wennen,
want de duistere tijd, is nu voorbij,
nu pas gaan mensen mij echt kennen,
ik kom m'n wijsheid brengen...
al m'n ideeen, zaten in m'n hoofd vastgevroren,
ineens een warmte gloed,
alles kwam los, kreeg het bijna niet onder controlle,
ik zag teveel voor me,
ik voelde de pijn, kon het niet kwijt,
terwijl het m'n hart doorboorde,
niet tastbaar, in zicht, en niet op te vangen met oren
alleen inwendig alles voelen,
de laatste tijd weet ik pas echt wat m'n vader altijd bedoelde...