Heel ver verwijderd van afgelegen
Diep van binnen en oneindig ver weg
Tegelijktijd een vloek en een zegen
En alles wat ik denk, voel of zeg
Versmelt met een werkelijkheid
Of een vluchtig verdampend feit
Dat maar een tel bestaat in de geest
Alsof het er nooit echt is geweest

Ik voel dat ik langzaam wegdrijf
Van de oevers die mij houvast boden
Op weg naar een onbekend verblijf
Zonder vaste grond en zonder goden
De zekerheden die ik ooit heb gehad
En de illusies die ik heb liefgehad
Zal ik onvoorwaardelijk laten gaan
Omdat ik ook ben buiten dit bestaan

Alles wat onomstotelijk van mij is
En wat onvervreemdbaar bij mij hoort
Totdat dit leven voorgoed voorbij is
En weer een nieuwe toekomst gloort
Is mijn onvermijdelijke, universele lot
Dat ik zonder spoor van twijfel reken tot
Het kostbaarste dat mij is meegegeven
Waarmee ik elk leven kan overleven

De dood zal nimmer kunnen voorkomen
Dat ik onverstoord verder ga met leven
Nadat mijn lichaam mij is ontnomen
Want ik besef nu wat ik moet geven
Om te worden wat voor mij is bestemd
Sinds mijn weerzin daartegen is getemd
Weet ik dat ik tot het einde der tijden
Geen enkele keuze meer zal vermijden

Als vorm en tijd voorgoed zijn verdwenen
En ik overal en nergens tegelijk zal zijn
Als ik losgrukt van omgeving en genen
Van onmogelijkheden, verdriet en pijn
Door vuur zal versmelten met mijn lot
Brandend van verlangen naar de God
Wiens lot onverbreekbaar verbonden is
Met de ziel die mij door Hem gegeven is