Twee werelden in een lichaam
De ene zo goed als dood
De andere zoals ie nog nooit van de wereld genoot
De depressie omschrijven als een zwart gat
De manie waarin je lijkt te vliegen, zonder dat je ooit vleugels hebt gehad
Eeerst een eenzame diepte
Vervolgens op eenzame hoogte
Het ene moment constant in bed
Het andere alsof je je tegen deze ongelukkige tijd verzet
Eerst vol onmacht
Dan weer voor het gevoel vol kracht
De pieken waarin je iedereen lijkt te overtreffen
Maar na een periode waarin je amper een broodje kunt smeren, is dat voor je omgeving moeilijk te beseffen
Want in zo'n piek doorbreek je je grenzen
Je bent niet meer een
Je bent vervreemd
Je hebt zo je eigen wensen
Je voelt je verheven
Beter kun je je haast niet voelen
Je wilt jezelf niet verglijken met andere mensen
Je wilt daar boven staan
In je manie ben je haast niet te stoppen
Je wilt alleen maar gaan
Bovendien alles waar iets van gezegd wordt, wordt opgevangen in je oordoppen
De buitenwereld heeft geen vat meer op jouw bestaan
Net als ik, in mijn depressie, toen mijn bestaan geen vat meer had op de buitenwereld
Maar toch kom je weer met beide benen op de grond
Dan bleek dat je je in een manie in een fantasiewereld bevond
Die het nog altijd beter doet dan die tijd, waarin het leek alsof je helemaal niet bestond