Ik.. ben gewoon sprakeloos steeds weer,
als ik me weer tot je keer..
Wat heb ik dan toch fout gedaan,
waarom heb jij mij laten staan..
Ik doe mijn best, maar theeft geen zin,
ik was je gewoon, ineens te min..
Niet genoeg als vriendin voor jou,
het maakt niet uit da'k van je hou..
Wat ik ook doe, het is niet goed,
kzie dat het je, steeds minder doet..
Vergeet je dan die oude tijd,
en krijg je ook al een beetje spijt..
Was het dan niet belangrijk genoeg,
was ik het niet, die jou voortdroeg..
Heb je geholpen door de moeilijke dagen,
en heb daar nooit over lopen klagen..
Waarom zie je dan niet gewoon,
je bent toch niet voor niks haar zoon..
Is het dan niet zo voortbestemd,
en heb ik je eigenlijk nooit gekend..
Want de manier waarop jij mij, nu hebben wil,
is voor mij gewoon te kil..
En ben ik niet genoeg, als "jouw mooie meid",
dan ben je me voorgoed maar kwijt...
En als je vind, dat ik veel klaag,
omdat ik dit verlies, niet verdaag..
Misschien begrijp je me gewoon niet goed,
en zie je niet hoeveel het me doet..
Het doet mij, zoveel verdriet,
maar voor jou, gewoon geschiet..
Alles wat eerst zo mooi was aan mij,
is voor jou, voorgoed voorbij.....
Hoe kan dat nou.. :’(...