Daar zit ze dan angstig in een hoekje weggedoken
denkt ergens anders aan en knijpt haar ogen dicht
misschien dat het de pijn iets verlicht
Ze wil hem niet zien
ze wil niet zien dat het haar vader is die haar slaat
huilend hoopt ze dat ooit die pijn overgaat
Nu opent ze haar ogen want hij is weg
eindelijk rust is wat zij dacht
maar nu slaat hij haar moeder terwijl hij smerig lacht
Ze walgt van hem
ook al is ze nog zo klein
ze weet dat die dingen niet zo horen te zijn
Gelukkig is ook voor haar een nieuw leven begonnen
door een scheiding kon ze alleen bij haar moeder blijven
en proberen hem uit haar gedachten te verdrijven
En elke dag lukt dat een beetje meer
stukje bij stukje is ze hem aan het vergeten
ze wil nooit meer wat van hem weten
Soms krijgt ze de gedachte
misschien is hij veranderd hij is ook maar een mens
maar ze vergeet het gauw weer,dat blijft alleen maar een wens
Dat lieve, kleine meisje
die haar vader niet eens kent
of niet kennen wil...