Ik zou je een poosje op willen zoeken,
Om hier weg te gaan,
deze stad uit.
Misschien had ik je niet moeten bellen,
maar iemand moest toch de eerste zijn,
om weer contact op te nemen.
We kunnen bij jou op de bank zitten,
ontspannen en waar dan ook over praten.
Het maakt niets uit wat en hoe.
Ik zal dapper zijn,
als jij net kan doen alsof je me vergeven hebt.
Want ik ken jou niet meer.
Ik herken deze plek niet,
De fotolijstjes zijn anders geworden,
net als jouw naam
We praten niet meer zoveel,
We blijven maar wegrennen van de pijn,
maar wat zou ik er niet voor willen geven,
om je gezicht nog een keer te zien.
Lente in de stad,
altijd zo'n verademing na de winterse kou,
De sneeuw was meer eenzaam dan koud,
als je begrijpt wat ik bedoel,
Iedereen heeft een agenda,
Blijf je kin geheven houden,
het komt wel goed met je.
Kun je geloven wat een jaar het is geweest?
Ben je nog steeds dezelfde?
Is je mening veranderd?
Dus misschien had ik niet moeten bellen,
Was het nog te vroeg om het te vertellen?
Ach wat, het maakt ook niet echt uit.
Hoe definieer je iets opnieuw wat nooit
echt een naam heeft gehad?
Ik zie je gezicht voor me.....