Samen en toch alleen,
Ook al zijn we nu samen, voel ik me alleen.
Het lijkt net of je niet blij ben dat ik van je hou.
Als we op straat lopen komt er geen hand, of arm om me heen.
Zelfs geen kus bij thuiskomst, alleen een snelle hoi.
Misschien begrijp ik je verkeerd en verwacht ik te veel.
Is het verkeerd van mij, om er van uit te gaan dat je op me wacht met een lach?
Ik wil zo graag nummer 1 zijn voor jou, maar dat is blijkbaar te veel.
Je opleiding, vrienden en computer zijn belangrijker voor jou, wat heb je nou aan mij?
Zelfs gisteren toen we 3 jaar samen waren kon je het niet opbrengen, om er iets meer te zijn voor mij.
Door al die dingen voel ik me zo alleen, waarom ben je niet meer trots op me?
Waarom wil je niet meer dat iedereen ziet die horen bij elkaar?
Wat is er zo belangrijk, dat het moet lijken dat je vrij ben?
Blijkbaar moet ik er maar aan wennen om zonder jou verder te leven, anders zou je me waarderen voor wie ik ben en was ik jouw nummer 1.