Ik ben het beu
iedere dag steeds
mij voor te doen
waarmee jij
je geweten kan
geruststellen.
Je bent veranderd
je bent niet meer
helemaal diegene die ik ken
iets of iemand
heeft je veranderd.
Als een relatie
tot een einde komt...
wie is dan het slachtoffer?
Diegene die het uitmaakt,
of diegene die verlaten is?
Jij wou niet langer
met me verkeren, en
ik heb nog veel moeite gedaan
om je duidelijk te maken
wat je beslissing
zou teweegbrengen.
Ik heb moeten toegeven,
je weet even goed als ik
dat ik niet lang kwaad kan zijn
op iemand, zelfs al heeft die
persoon me enorm gekwetst.
Vrienden, dat zijn we nu,
nogal vrienden...
In m'n hele relatie met jou
heb ik nooit iets negatief
over je hoeven te zeggen.
Maar je hebt me enorm gekwetst,
heel erg...jij had ook verdriet
ja, ma ik was het slachtoffer,
ik zag 'n meisje van wie'k
zo graag hield uit m'n leven
verdwijnen.
En als ik je dan maar één maal
durf te zeggen wat jij me
aangedaan hebt, dan kijk ik
plots, volgens jou, niet met
een smile terug...
Wat wil je van mij?
Dat ik sta te dansen uit vreugde?
Dat ik het zomaar vergeet?
Dat ik blij ben dat het gedaan is?
Kmag nooit 's zeggen wat jij
me aangedaam hebt, want
als ik het durf zeggen
dan speel jij het slachtoffer.
Dan ben ik nog de slechterik
omdat ik geen smile
op m'n gezicht heb.
't Zijn zware woorden,
maar ze moeten eruit!!!
Mijn vorige 2 gedichten
handelden over ons,
over ons begin...
ik zou de rest ook wel
willen schrijven, maar
voor 't moment ben ik kwaad!
Als ik je nu zie
en je vergelijk met toen...
jij bent jezelf niet meer,
iets of iemand heeft je veranderd,
dit ben jij niet, neen.
Of ik gedurende
onze relatie blind was?
Neen, want je hebt het nu
- denk ik - nog moeilijker
om jezelf te zijn.
Ik weet niet wat er
met je gebeurd is...
alleen jij...
jij moet het, voor jezelf,
uitzoeken, vooraleer het
te laat is.