sterven
je eet niet meer. je zit alleen
je weinig zelf te zijn en rustig soms
te neuriën. in de schaduw van je lippen
drijft je verzoende glimlach te smelten.
en je bent af, zo met de deken om je heen
en je leven gladgestreken
in de fluister van pijn.
ik heb je schommelstoel voor het raam gezet.
Buiten sneeuwt het, maar je ogen werpen nog
lauw herfstverdriet op de dode kachel.
ergens in huis drupt de kraan
je tracht vergeefs de winter
in je binnen te staren.
je wiecht het diepe zuchten van je stoel
in slaap
je ogen sneeuwen dicht.
de avond
hoeft nu niet meer te vallen.
Reacties op dit gedicht
| Kiana: | Woensdag, juni 11, 2003 18:45 |
| op de site van jozefien vond ik een link naar jullie site, en van die weer naar jou gedichten. ik heb ze nu allemaal gelezen en ik moet echt zeggen dat je dat fantastisch gedaan hebt !! heel aangrijpend. dikke kus en veel sterkte en geluk met alles wat je doet. Liefs, Kiana |
|
| Hans Winter: | Maandag, april 21, 2003 23:50 |
| * moet ik gaan, neem een stoel naast de mijne en blijf me wat nabij, dan is het goed en hoef ik niet mijn hele leven na te zien. * groetje, hans |
|
| Cartooneken: | Maandag, april 21, 2003 11:37 |
| Prachtig geschreven.. Wauw.. Ben er stil van.. Echt heel mooi.. Liefs Toonie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Saar | 
|
|
| Gecontroleerd door: cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 21 april 2003 | ||
| Thema's: | ||