DE BESTE KEUZE
De klok tikt haar wijzers voort.
De tijd gaat verder, ik blijf staan.
Op het punt waarop het hoort,
Dat ik beslis of ik zo verder wil gaan.
Volg ik de wijzers naar beneden?
Een wijze, die volgens vele naar het beste leidt.
Over dat pad, reeds vaak betreden.
Onvervormbaar hard geplaveid.
Niemand kan verdwalen.
Geen andere mogelijkheid.
Geen kans om mijn toekomst te bepalen.
Ik word over dat ene pad geleid.
Alles wordt me aangegeven.
Mijn toekomst wordt gepland.
Een zorgeloos leven.
… en maar hopen dat je gelukkig bent…
Het kan ook zijn dat ik mijn keuze vallen laat,
Op een pad, kronkelend smal.
Dat zigzag door de bossen gaat.
Waardoor ik volop genieten zal.
De ongerepte natuur fascineert.
Niet gepland, toch gegroeid.
Wild, ongedwongen, georganiseerd.
Spontaan, zoals het me altijd heeft geboeid.
Ik volg dit pad en geniet.
Van de veranderingen in de tijd.
Ik vergeet zo mijn verdriet.
Omdat die verandering mijn gedachte afleidt.
En valt het erg tegen.
Als blijkt dat mijn pad niet verder gaat.
Dan leiden er zeker nog vele wegen,
Naar die hard geplaveide, rechte straat.