Vooraf: Dit is geen gedicht, ik heb mijn gevoel op papier gezet om het kwijt te raken........
De laatste paar dagen vraag me elke keer steeds meer af hoe ik zo stom heb kunnen zijn. Alles weg te gooien van het geluk dat ik had. Ik besef ook wel steeds meer wat de reden was dat ik dat weggooide, ik wilde iets nieuws iets anders, dat vlak voor me stond en dat mij, dacht ik, met open armen zou ontvangen. Het tegendeel is helaas waar, de open armen waren er wel, maar die stonden voor vele vrouwen open. Ik was tijdelijk plezier. Ik werd niet vriendelijk verteld dat ik mocht gaan, nee, ik werd niet meer aangekeken. Ik werd letterlijk weggegooid. En nu….
NU twijfel ik aan mezelf, had ik het wel zover moeten laten komen.Waarom heb ik het zover laten komen. Had ik alles moeten achterlaten, gewoon omdat ik van een nieuw moment wilde genieten. Van iemand anders wilde genieten. Nieuwe handen voelen, andere lippen kussen. De lippen heb ik mogen kussen, de handen mogen voelen, maar dat was slechts een enkele keer. Nu bij de gedachte aan mijn nieuwe liefde draait mijn maag zich om, gaan mijn ogen huilen en krijg ik het benauwd. Mijn luchtpijp knijpt zich dicht en ik denk maar aan een ding: Waarom?