't Herlezen van oude pijn
en je eventjes week voelen:
't is als blij zijn om een ander zijn plezier.
Haal 't Nu van Toen voor even Hier.
Die ander was ik, da's beslist geen toeval,
want jaren geleden was die
een dramatisch jong schrijver, die wist van het Al,
en zijn tijdsgewricht zag als een knie.
Nu zoveel jaar later, gelouterd gebogen,
en niet meer zo vlot als weleer,
herken ik hem nog in louter z'n ogen,
hem kénnen kan 'k echter niet meer.
We delen wel nog steeds dezelfde kleur ziel,
dezelfde soort pijn aan het leven.
De littekens zijn er nog, waar ik ook viel,
de jaren sinds toen, 't zijn er zeven.
Ik ben al tot hier want hij kon niet meer mee,
zo blijft hij verstijfd naar mij staren.
'k Zou zo willen zeggen: " 't is hier wel OK"
en " die Twijfel verdwijnt met de jaren".
Maar liegen is mijn sterkste kant nooit geweest,
daar kan onze vriend van getuigen.
De Waarheid daarvan hield ook hij steeds het meest,
de rest 'kon hij altijd wel buigen'.
De Juistheid, Waarachtigheid, 'k zeg zo maar iets
die 'werden wel ooit eens volwassen'.
De Leegheid en Traagheid die leerden ook niets
van die 'vragen waarvoor hij moest passen'.
Gebrande gedachten van zeven jaar oud
waarom ik ze vond, wil 'k niet weten.
Gestrande gedichten en even weer koud,
ze helpen die 'ik' niet vergeten.
26 maart 2003