De stilte sprak geen woorden
in het dageraad
rustig sluimerde het ochtendlicht
over het witte bloemenbed
Een lampje vastgebonden
aan een oude boom
verkleurde de bloementuin
lichtblauw
op het pleintje
waar de mist langzaam haar dekens
oprolde
glimlachend twee oudjes naar elkander
De stilte sprak geen woorden
in het dageraad
ergens in de verte echoënde
het geluid van een vrolijk kind
door het verlaten straatje
Statige herenhuizen waren
er te vinden met de
mooiste gevels
een oud drogisterijtje
met een gaper
De stilte sprak geen woorden
in het dageraad
uit het riet verscheen
het kopje van een jonge zwaan
Angstig op zij kijkend
zijn vleugels
inelkaar gevouwen
wachtend op haar mama
De stilte sprak geen woorden
in het dageraad
we begroeven ons tussen het koren
en het riet
Schilderde ons laatste
beetje liefde
op het water