próxima estación: esperanza
próxima estación: esperanza
zolang verleden niet vertraagt
stelt Pachamama tentoon:
jankende jeugdgrot
stalactieten tranen
druipsteendromen -
druppels in je oog
sporen op verdriet
doorheen donkerdauwe dagen
mompelt mijn zwijgen
verstomd verglijdt
het licht en spat wakker
zacht de maan
zelfs met pijnreductie
blijft het leven koud -
weemoedig huilend
bevroren sporen en
in de echo van de stilte
verdwaalde ik
ontroest mijn ijzeren wil
tot van vertraagd getol
en muffe geuren
mijn gedachten weer
op volle snelheid kunnen
denderen en laat mij
een genster grijpen,
vurigheid voorzichtig
beminnen en ik laat je
mijn wonden likken -
toekomst tongzoent tot
de stilte geen halt meer houdt
pas dan trek ik aan de noodrem
Reacties op dit gedicht
| Stompie: | Vrijdag, september 19, 2003 11:20 |
| Het eerste couplet is wat statisch, ik mis er de beweging van die trein in. Mooi hoe dan op het einde die 'jij' binnenkomt, het fysieke dat tenslotte eigen actie brengt. 'dan pas', niet 'pas dan' op de laatste regel, wat mij betreft. Zwaar, maar toch meeslepend, dit gedicht. |
|
| waterval: | Dinsdag, maart 25, 2003 22:26 |
| een nog altijd even grote "fan".... prachtig....... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pooky | 
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 25 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||