Ik sta voor de buitenwereld bekent om mijn vrolijkheid.
Maar soms vergeet ik gewoon wat ik allemaal op deze wereld heb,
ik denk dan aan allemaal dingen, maar ik denk vooral aan de vraag:
"waarom toch altijd ik"? Waarom heb ik al die pijn?
en waarom voel ik me zo alleen.. terwijl ik toch heel veel mensen om me heen heb?
Ik weet niet meer wat ik voel... zijn mij gevoelens nou echt of toch nep?
soms zou ik graag van deze wereld afgaan. En niet meer willen bestaan.
Ben ik de enige met deze gevoelens?
ik kan eigeluk niet uitleggen wat ik bedoel..
Maar dit is gewoon hoe ik me voel!
niemand ziet mijn verdriet van binnen,
Maar dat is misschien maar beter ook, want ik wil er toch niet over beginnen..
Maar soms kan ik het gewoon niet laten,
Dan moet ik echt even met iemand praten,
het er dan even over hebben..
Zou iemand mij van deze gedachten kunnen redden?
Laatst zij er iemand tegen mij: "na regen komt zonneschijn"
maar het voelt alsof dat er bij mij nooit zal komen.
bij mij zal het altijd blijven regenen.
En hier kan ik juist niet meer tegen, altijd maar ellende en pijn..
Kan er bij mij dan nooit eens geluk zijn?
Al is het maar een beetjeā¦?
Zal ik dan toch maar uit dit leven stappen?
Maar eigelijk wil ik er helemaal niet mee kappen!
ik leef met de dag, want verder durf ik niet te kijken
Kon ik maar voor 1 dag op iemand anders lijken...
Ik zal elke dag maar moeten nemen zoals hij is..
zodat ik van alle momenten niets meer mis....