Leven in de schemering
De lichten zijn verdwenen
Altijd een roes, een waas voor je ogen
Geen licht in je blik
Alleen een doffe glans
Veroorzaakt door een remedie
Die je nam tegen de kwaal
Die alleen maar erger word
Je leven word nu faal
Omdat je je niet in kunt houden
Geen grenzen bij jou bekent
Geen streep weet jij te trekken
Tot hier nu en niet verder
Omdat je verdrinkt in je verdriet
Verdriet wat ongegrond is
Verdriet wat nergens over gaat
Slechts een reflectie van jou ziel
En niets meer dan een mirage.
12-03-2003
nirvgirl: | Vrijdag, maart 14, 2003 18:31 |
Ik hoop dat die waas voor je ogen gauw verdwijnt, er terug licht in je blik ligt en dat je glans meer mag stralen, ik geloof dat je jezelf dan ook mooier zult vinden. Laat je verdriet wegebben, zoek je steun bij anderen, maar in de eerste plaats bij jezelf. Mooi geschreven. |
|
Jacobs Ivan: | Woensdag, maart 12, 2003 22:18 |
prachtig !! | |
Robski: | Woensdag, maart 12, 2003 21:56 |
Een heel sterk gedicht waar velen zich in zullen herkennen.. het heeft vaak een buitenstaander nodig om een ander de ogen te openen hiervoor... Mooi geschreven.. Groetjes, Rob |
|
Auteur: Benjamin de Rooy | ||
Gecontroleerd door: 260580 | ||
Gepubliceerd op: 12 maart 2003 | ||
Thema's: |