Te ver van het leven.
Te ver van ons bestaan.
Het is ons wel meegegeven.
Maar het is niet met ons meegegaan.
Een sterretje zo duister.
Zo duister als het licht.
Geen normale comunicatie, alleen stiekem gefluister.
Zo zie je maar waar ons leven op is gericht.
Een zeldzame bloem bijzonder eenzaam.
Zeldzaam, anders, daar knap je op af.
Wat een goed voorbeeld is van tegenwoordige bewondering:
een prikkelende braam.
Maar om dat zeldzame te bekennen, nee, daarvoor zijn mensen wel te laf.
Te ver van het heden.
Te ver van het verleden.
Zijn de minuten de secondes wel waard?
Tijd, dat is toch niet alles waar het om draait?