Mijn ogen worden zwaar
Een schot wekt me
Terwijl ik me aan fel licht verwachtte,
zie ik voor mijn een donker pad
Blijven staan lijkt me het veiligste,
maar dan komt er zeker
geen verandering
Stapje voor stapje
Voorzichtigheid is een must,
want ondanks de duisternis,
zie ik zuiver,
dat bij elke cm dat ik uitwijk
een schreeuwende mensenarm klaarstaat
om mij van mijn pad te trekken
Niet wetend waar ik ben,
kan ik mij toch op 1 ding bazeren
Ik zie een lichte stip
Ver, nog erg ver...
Na jaren het pad te belopen,
verboden iets fout te doen
en elke dag angstiger,
ben ik,
waar ik wou zijn
Ik zie nu,
het licht is een wijzer,
toont me een breder pad
dat me wijzen zal,
naar de volgende wegwijzer
Ik heb er misschien lang
over moeten denken
Maar ik weet nu:
Die wegwijzer ben jij,
zonder jou
kan ik het niet...