Liefdesspel
Ik kon het niet laten te lachen,
maar diep binnenin voelde ik het knagen.
Iets in mij verlangde ernaar om bij jou te zijn
en toch bedenk ik wat een fout ik heb gemaakt.
De hele tijd door wist je het, maar je bleef erover doorzagen.
Had ik het toen al maar opgemerkt,
dan had ik niet over moeten beginnen.
Misschien was alles dan zoals ervoor
en zou ik dit hier niet neerschrijven.
Want echt waar, ook al zie je het niet aan mij,
ik mis die gesprekken en die glimlach op je gezicht.
Ik kan het echt niet laten er terug aan te denken,
je vergeten lijkt maar niet te lukken, het lijkt onmogelijk.
En de gedachte je samen te zien met een andere,
ja deze gedachte blijft me steeds opnieuw kwellen.
Wanneer je me ziet, kan er zelfs niet een glimlachje af.
Het negeren, daar word ik nog eens zot van.
Zelf zei je dat je vroeger ook miste,
maar ik ben het gewoon beu om steeds de eerste stap te moeten zetten.
Jij bent met dit hele spel begonnen,
welke zijn de regels?
Ik betwijfel of ik het nog wil spelen.
Want echt waar, het gevoel dat je in mij losbrengt,
ik kan het niet verwoorden.
Maar dit hele spel eromheen, moet dit echt?
Je zou vechten vóór het een verloren zaak werd.
Maar het schip is al gezonken, het ligt al ver weg onder zee.
Zeg nu eens eerlijk, jouw spel was het echt de moeite waard?
Jij blijft het maar spelen.
Ik heb het opgegeven, …
Je bent winnaar,
overwinnaar van je eigen spel…
(Nu weet je tenminste hoe ik erover denk, misschien kan je er dan ook iets aan doen? Want echt waar, ik zie u super graag.)