Een lichtpuntje,
Wat is dat,
wat aan de horizon prijkt.
Het is iets,
wat op een lichtpuntje lijkt.
Een lichtpuntje zo ver weg,
maar het is er toch echt.
Het maakt me bang wetend dat ik het alleen bereik,
als ik er ontzettend hard voor vecht.
Liever draai ik 180 graden om,
en loop verder het duister in.
Want het lichtpuntje staat zo ver,
heeft vechten dan nog wel zin?
Kies ik voor leven,
of kies ik voor de dood?
Een stap naar het donker,
is niet zo erg groot.
Kies ik voor het leven,
zal ik zoveel moeten overwinnen.
Heeft het wel zin,
om daar aan te beginnen?
Ik sta zo diep in het duister,
pikzwart op dat lichtpuntje na.
Het gevoel dat ik,
met één been al in het graf sta.
Een stapje,
en ik ben af van mijn donkere bestaan.
Een stapje de andere kant,
en dan nog een hele lange weg te gaan.
Uiteindelijk is het lichtpuntje gedoofd,
en heeft het duister overwonnen.
Hopeloos was de strijd,
waaraan ik toch nog was begonnen.
24 januari 2003,
Miriam