Stil zit ik hier men gedachten volgend in men hoofd.
Dan een gedachte die schreeuwt om hulp.
Maar word onderdrukt door andere gedachten.
Een donker gewaad die om me heen dwaalt.
Om nog dat ene stukje leven wat ik nog heb weg te halen.
Met het scherpe lemet op men hals verscheeurt het men innerlijk.
Die ene schreeuw is niet meer dan een klein bang meisje,
huilend op de rand van haar bent omdat ze voor de zoveelste keer de zelfde nachtmerrie had.
steffanie geb.23-02-1987