Hoe vreemd de nieuwe maan
verdwijnt in het noorden
achter de kerk zo vertrouwd
zo scherp dat de koude nacht
voelbaar raakt hierbinnen
het is nog geen middernacht
ik weet dat de dagen lengen
maar de tijd gaat zo traag
zoveel verlangen naar de zon
waar ik warmte zal beminnen
krampachtig trotseer ik tijd
met opgeheven hoofd vooruit
als de stralen mij gaan raken
ontspruit het leven op aarde
bloei ik op als nooit tevoren.
09-01-‘03/23:54
Auteur: Di Angeli | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 10 januari 2003 | ||
Thema's: |