Verloren dorp.

In de kapel danst goddelijke wijn over gulzige tongen.
Rondborstige meiden serveren met ondeugende ogen.
De priester danst met de blonde tweeling erotische scènes.
Het foute kruisbeeld, besprenkeld met onkuis water, lacht zwaar.

Een koele bries ontmoet de onaardse hitte van onstuimige lust.
Verboden hartstocht ontbloot de schittering van vergeten zonden.
Zwarte kaarsen branden onheilig; de maagd aanbidt de bok.
In visioenen vindt duister zaad zijn weg in het verstoten bloed.


Openbaring.

Het schilderij zoekt de afzondering in haar afbeelding.
Eenzame kleuren huilen vervlogen schaduwen.
Een sereen sneeuwlandschap flirt met dode sterren.
Gitzwarte kraaien krijsen, terwijl bloed het graf verwekt.

Gedachten, door duisternis verzonnen, in verf herboren.
Verdorven wijnranken geuren daar naar bitter gif
Angst sluimert er in de kelders van het verleden.
De grafzerk zingt een opstanding in kwaadaardig rood.


Gramschap.

Verdwaalde eenzaamheid weerklinkt treurig in haar zuchten.
In grauwe ogen, ooit kristal groen, weerspiegelt de krachteloze leegte.
De moeder, als maagd gestorven, dwaalt over de rivier des doods.
Voor eeuwig in haar ziel gebrand, grijnst het geraamte beschuldigend.

Het dorpskerkhof jubelt. Haar doden proeven vlees; wijn vloeit er.
Een tocht door mistige weilanden volgt; een stille groep nadert en nadert…
Kinderen slapen nog vredig, vrouwen glimlachen in hun slaap.
Doch de kilte van de toekomst belooft de schaduw van het beest.