Ik wil schreeuwen, gillen, huilen,
me achter vanalles verschuilen.
Wil niet weten hoe het zit,
hoe het allemaal kwam tot dit.
Naar mijn idee is er vanalles weggegooit,
maar jij hebt liever dat het vriest dan dooit.
Liever wolken dan de zon,
terwijl alles toch ook anders kon.
Je kon me stevig bij jou houden,
en dat we elkaar vertrouwden.
Geen gezeur en geen verdriet,
dat hoeft van mij ook allemaal niet.
Jij hebt je daar al een keer aan gewaagd,
en vind dat nu teveel gevraagt.
Alles is over en alles is voorbij,
jij zegt: "Het is beter", maar niet voor mij.