Het dorp zichtbaar als monument
rust door stilte om mij heen
als een last die mijn schouders
gelijk de takken van de treurwilg
nimmer de zon zal bereiken
zij bedelen snoepjes van elkaar
waar smaak niet meer dan zout is
die met bitterheid de tranen maakt
bij hen die van de bonbons horen
maar zelf niet konden proeven
het dorp bevolkt het overvloedig groen
met klompen die stenen niet verdragen
horen bij elke galm van de kerkklok
het bevel vooral aanwezig te zijn
als de kerkbanken namen missen
onder de lindebomen overzien zij
een stad die aan hen voorbij gaat
in overhaast gedrag die snelheid maakt
hun gezichten zijn vreemd en anders
maar het ware gezicht van het dorp
blijft de kracht van verbonden zijn
maar waar de bonbon nimmer smaakt.
05-12-‘02/23:00
DrieGeetjes: | Vrijdag, december 06, 2002 00:43 |
Vroeger, Wil? Mag ik dit gedicht in al die kerkblaadjes van dit kerkendorp van mij zetten? *knipoog!* Jo. ;o)x |
|
Auteur: Di Angeli | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 06 december 2002 | ||
Thema's: |