Ik mis je...
Ik mis je armen om me heen,
m'n veilige schuilplaats, opeens verdwenen
Je handen, die zachtjes door m'n haren strelen,
en stil een lok voor m'n ogen weghalen
waarna je je warme blik in de mijne verankert
Je zachte stem, die me telkens opnieuw weer rustig maakt
Iedere morgen opnieuw word ik wakker,
hopende dat alles slechts een boze droom is,
een nachtmerrie, één van de ergste soort...
Maar iedere keer weer moet ik het beseffen,
beseffen dat die nachtmerrie werkelijkheid is
Dat we nooit meer samen zullen zijn,
ik nooit meer zorgeloos in je armen liggen zal
Dat je altijd slechts een vriend zal zijn
Een hartsvriend, maar nooit meer dan dat...
Het dringt langzaam aan tot me door,
dat de weken zonder jou maanden zullen worden,
en de maanden jaren...
En met het besef neemt ook de pijn toe
De pijn om het gemis, nooit meer wij samen...
Ik mis je handen op mijn lichaam, je lippen op de mijne
Ik mis je stem, die zegt hoe graag je me ziet
Ik mis de warmte van onze omhelzing
Ik mis m'n dromen over onze toekomst samen
Ik mis je...