Vandaag weer mijn masker opgezet,
omdat ik veilig moest werken.
De vrolijkheid straalde over mijn gezicht
zonder de pijn in het hart te laten zien.
Wanneer ik thuis was,
alleen maar toch niet eenzaam.
Want ik heb ontelbare vrienden gemaakt
met mijn glimlach, waar ze allemaal aan denken.
Is dat geen mooi leven, je eigen miserie vergeten
en daardoor mensen een goed gevoel geven?
Zasan: | Maandag, december 16, 2002 19:37 |
mmm. Ik zou het persoonlijk niet kunnen, maar het klinkt wel mooi zo. |
|
Iejoor: | Donderdag, november 21, 2002 17:53 |
Is dat een leven, vraag het jezelf maar af... Dat is verschrikkelijk, daar kom je nu nog niet achter...maar wacht niet tot je erachter komt. Is het eerlijk tegenover je vrienden? En ga je jezelf niet uit de weg? is dat eerlijk tegenover jezelf? Schaam je je tegenover jezelf? Waarom toon je niet je ware ik.... ? De vraag die ik mij heel erg diep van binnen stel... Ga jezelf niet uit de weg, geef de wereld het vertrouwen... Heel veel leifs en sterkte. |
|
The Slayer: | Donderdag, november 21, 2002 02:10 |
is zeker een mooie gedachte... maar dan zien de mensen jou niet... of toch niet je pijn veel mensen doen dit, ik ook, geen twijfel op mogelijk, maar als je elke keer je masker moet aandoen omdat je verdrietig bent, is ook geen leven, voor je zelf dan... mooi gedicht, heel mooi btw, ik denkniet dat je de vrienden hebt gemaakt door je glimlach of vreugde die je uitstraalde, maar gewoon door wie je bent....een waardig, lief, mooi persoon !!! liefs Sl |
|
Auteur: Bert Lagom | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 20 november 2002 | ||
Thema's: |