ik zit al zolang in een instelling,
maar binnenkort is dat voorbij,
eindelijk komt er verandering voor mij.
nu pas nu ik 19 jaar ben!
maar weet je eigenlijk doet het pijn,
ik weet dat 'mijn'begeleiders ,binnenkort er niet meer voor mij zal zijn.
ik heb vanalles met ze kunnen delen,
verdriet,geluk,enzo en ze speelden vaak met mij,ze lieten me niet vaak vervelen.
maar de laaste tijd doe ik zo vijandig tegen hun,
en ik doe gewoon mijn zin.
ik heb in pleeggezinnen gezeten en ik 7 verschillende instellingen.
en in de laaste 3instellingen had ik zoiets van waarom moet ik altijd weg,
waarom altijd zo een pech.
dus maakte ik het na het einde van mijn verblijf altijd bond,
met mijne grote mond.
zo neem ik op mijn manier afscheid,
maar eigenlijk wil ik het deze keer anders doen en na een woedeuitbarsting denk ik ,hoe kan da weer meid!!!
ik heb bewondering voor hun hoe ze toch geduldig blijven,
want echt ik ,kan iemand heel ver krijgen.
en ze blijven me liefde geven,en met me praten,
maar echt het doet pijn ze binnenkort te moeten verlaten!
maar eigenlijk moet ik blij zijn in december ga ik begeleid wonen,
dat is iets waar ik de maanden aan dacht en bleef over dromen!!!