De zon is waar het allemaal mee begon.
De zon zakt traag en
zacht in de zee.
Ik wil zo graag.. ,
maar mag niet mee.
Mijn leven is
één groot slagveld.
Maar ook dat heb ik
al aan de zon verteld.
Ik ben zo
alleen.
Met niets of niemand
rondom mij heen.
De zon was m’n
enige vriend.
Maar ook haar heb ik
niet verdiend.
Elke avond zie ik
haar gaan.
Op dat moment laat
ook zij me staan.
Dan rollen tranen
langzaam over m’n wangen.
En sommige blijven op het
tipje van mijn neus hulpeloos hangen.
Eenzaam kijk ik
naar de lucht.
Ook de wolken gaan
voor mij op de vlucht.
Echte liefde heb ik
nooit gekend.
Dat komt ervan als je
arm aan vrienden bent.
Ik sta in het midden
van een mijnenveld…,
machteloos te wachten
op mijn held.