bedeesd opende ze haar ogen
met schemering bekroonde
pure cirkels
lieten haar het leven zien
voor het eerst keek ze
waar licht was verbannen
daar de vloed had geklonken
met blauw beteugeld
dwaalde haar blik
over zijn gouden schouder
getroffen door haar woorden
tot zilver gesmolten met adem
vol haat
huilde ze zijn dode zilver
wanhopig weer tot goud
waar tranen vallen op de grond
ontstond de spijt
50 jaar te laat....
anoniemke: | Dinsdag, november 19, 2002 20:06 |
ik vind dit een zeer mooi gedicht en vraag me af of ik het mag gebruiken voor een werk i.v.m. dood voor school? xxx anoniemke |
|
moonshine21: | Dinsdag, november 12, 2002 17:23 |
idd prachtig geschreven hoor schitterend moest t wel een paar x lezen liefs xxkim |
|
Nette: | Maandag, november 11, 2002 22:25 |
Kheb het wel een paar keer moeten herlezen voor ik er iets van snapte :-$, ma 't is echt een juweeltje. | |
charly: | Maandag, november 11, 2002 19:25 |
Dat einde is een heuse brok. '...huilde ze zijn dode zilver weer tot goud...' prachtig. |
|