steeds weer die pijn eruit snijden
ik snap het niet
waarom ik me steeds weer snij
waarom steeds weer die drang
kan mijn verdriet er niet anders uit?
alsik thuis mijn masker weg leg
voel ik me alleen
weer een dag voorbij
weer meer sneden
twee jaar geleden begon het
eerst ondiep en soms
tegenwoordig steeds dieper en meer
eerst mijn armen
nu mijn polsen
hoe lang moet ik nog zo leven
wanneer mag ik eindelijk dood
ik zoek steeds die schouder
om op uit te huilen
ik zoek steeds die die stem
die me troost
maar ze komen niet
geen stem, geen schouder
dus dan maar weer een snee
en nog weer een
ik kan er niet meer tegen
mijn verdriet weet geen uitweg
dus maak ik die
met een mes
het bloed dupt eruit
ik weet niet wat ik moet doen
ik weet niet wie ik dit kan zeggen
mijn ouders, mijn vriendin of mijn exvriend
ze zullen denken dat ik gek ben
maar dat ben ik niet
ik heb alleen steeds die drang
die drang naar het snijden
om die pijn naar buiten te laten gaan...
waarom ik me steeds weer snij
waarom steeds weer die drang
kan mijn verdriet er niet anders uit?
alsik thuis mijn masker weg leg
voel ik me alleen
weer een dag voorbij
weer meer sneden
twee jaar geleden begon het
eerst ondiep en soms
tegenwoordig steeds dieper en meer
eerst mijn armen
nu mijn polsen
hoe lang moet ik nog zo leven
wanneer mag ik eindelijk dood
ik zoek steeds die schouder
om op uit te huilen
ik zoek steeds die die stem
die me troost
maar ze komen niet
geen stem, geen schouder
dus dan maar weer een snee
en nog weer een
ik kan er niet meer tegen
mijn verdriet weet geen uitweg
dus maak ik die
met een mes
het bloed dupt eruit
ik weet niet wat ik moet doen
ik weet niet wie ik dit kan zeggen
mijn ouders, mijn vriendin of mijn exvriend
ze zullen denken dat ik gek ben
maar dat ben ik niet
ik heb alleen steeds die drang
die drang naar het snijden
om die pijn naar buiten te laten gaan...
Reacties op dit gedicht
| sakura: | Vrijdag, oktober 25, 2002 17:45 |
| Hei meid, ook ik wil je bij deze mijn helpende hand toereiken... Je kent me niet, dat weet ik, maar ik weet wat je meemaakt. Ik heb het zelf ook allemaal moeten doorstaan. Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten als jij, en het is verdomd moeilijk! Maar je moet blijven vechten, echt waar, als je een keer opgeeft... raak je er niet meer door. Geef niet op, alsjeblieft, blijft worstelen, ook al gaat het nog zo moeilijk, die helpende hand komt eraan, daar ben ik zeker van, je staat er nooit alleen voo | |
| small sea: | Vrijdag, oktober 25, 2002 17:31 |
| hey meisje, je moet echt proberen te stoppen, en praten met mensen, het is echt niet gezond, en verlang als je blieft nog neit naar de dood, er is nog zo veel te doen, er zijn nog zo veel dingen te beleven en het leven is al zo kort je kan er altijd met mij over praten dat weet je, ik hoor alleen de laatste tijd zo weing van je, je kan het echt bij me kwijt, ik zal je proberen te hepen, ik zal je niet laten vallen heel veel liefs joyce ik geef om je |
|
| Albrecht Paul: | Vrijdag, oktober 25, 2002 16:43 |
| Het lijkt wel of je jezelf zo vooruitgeselt naar een vreselijk einde. De manier vinden om de eenzaamheid en het verdriet op een andere manier tastbaar te maken, dat is je grote opdracht. Anders gaat je lichaam eraan kapot. Die pijn moet er inderdaad UIT. Maar niet zo. |
|
| leen baert: | Vrijdag, oktober 25, 2002 14:18 |
| praat erover meisje dat kan helpen,je mag me altijd mailen leen_baert@hotmail.com dikke knuffel en sterkte leen |
|
| moonshine21: | Vrijdag, oktober 25, 2002 12:50 |
| je moet idd die aanbod aannemen om te mailen zijn twee mensen met ervaring.... en snijden is idd niet echt de juiste oplossing... ik wens je heel veel sterkte liefs xxkim |
|
| paardekooper: | Vrijdag, oktober 25, 2002 11:40 |
| Ook mij mag je mailen als ik een luisterend oor voor je kan zijn. Een moeder die d'r dochter ook gesneden heeft en het soms nog doet. liefs ria. |
|
| freakygirl: | Vrijdag, oktober 25, 2002 11:03 |
| hey lieverd, je moet proberen echt te stoppen hoor! Ik heb het ook gedaan, maar ik kan je zeggen er komt een betere tijd. Ik had ook nooit een schouder om op te huilen en een stem die me trooste, maar die is gekomen! Pas een paar weken, maar het is gekomen. Ik weet niet hoe oud je bent, maar je bent nooit oud genoeg om je te snijden. Er zijn mensen die keihard vechten om te blijven leven, maar dat lukt dan niet. Kom op meid, het komt goed. Als je wilt mailen kan dat altijd he! Ik kan je begrijpe | |
Over dit gedicht
| Auteur: natascha joyce | 
|
|
| Gecontroleerd door: caroline | ||
| Gepubliceerd op: 25 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||