Op een herfstdag
Ik was bij haar en samen
Dronken wij een kopje thee
Gezellig kletsend en wat lachend
De dag verliep zo heel gedwee
Zij ging als altijd net gekleed
Want trots is zij nog immer
In een pakje dat haar statig stond
En ook haar haar vergeet ze nimmer
Na zo wat uurtjes te keuvelen
Neem ik afscheid met een lach
Zij besluit nog wat te gaan wandelen
Dus we zeggen elkaar gedag
Ze trekt haar blauwe jas aan
Maar weet niet of ze hem wel vindt staan
Het is er één die binnenstebuiten kan
Maar ze twijfelt of ze dat wel vindt gaan
Na een laatste blik vertrek ik echt
Maar blijf dan staan waar ze me niet ziet
Ik kan haar zo nog mooi bekijken
Waarvan ik intens geniet
Ze wandelt haar tuinpad af
Voetje voor voetje, zeer adequaat
Met houvast aan haar wagentje
Zo loopt ze naar de straat
Een voorbijganger houdt haar staande
En vraagt nog iets aan haar
Dan vervolgt ze weer haar weg
Na dat kort babbeltje en een gebaar
Ik kijk haar na en voel me trots
Terwijl het herfstgeel me toe straalt
En dat zijn de momenten dat ik werk’lijk hoop
Dat ze de 100 nog wel haalt
***
| Ana (stacia): | Dinsdag, oktober 22, 2002 09:24 |
| Tederheid troef! liefs ana |
|
| sleepless: | Maandag, oktober 21, 2002 23:58 |
| Ontroerend, en met veel gevoel geschreven. Heel mooi hoor. Groetjes. |
|
| wijnand.: | Maandag, oktober 21, 2002 19:18 |
| heel ontroerend Prachtig en laat haar de 100 maar halen want ze lijkt me een lieve vrouw af |
|
| Auteur: Caroline Maas | ||
| Gecontroleerd door: Goony | ||
| Gepubliceerd op: 21 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||