Zachtjes troosten
Maar meisje toch,
wat een stilte
in jouw gemoed
zo parelen zoet
de tranen op je wang
met een zuchtend woord
dat lijdzaam vervliegt
het draagt nog lang
jouw wens, verdriet
om ooit gehoord
te worden zwijgend
door mijn gevoel
dat als de echo treurt
om wat er met jou
is gebeurd
kom, laat mij je troosten.
wat een stilte
in jouw gemoed
zo parelen zoet
de tranen op je wang
met een zuchtend woord
dat lijdzaam vervliegt
het draagt nog lang
jouw wens, verdriet
om ooit gehoord
te worden zwijgend
door mijn gevoel
dat als de echo treurt
om wat er met jou
is gebeurd
kom, laat mij je troosten.
Reacties op dit gedicht
| loving horse22: | Donderdag, oktober 17, 2002 12:32 |
| hmm zo iemand heb ik soms ook nodig,die persoon waar je het over hebt, heeft wel een goede vriend aan je xxx | |
| Albrecht Paul: | Donderdag, oktober 17, 2002 10:10 |
| De laatste zin is een teder en vaderlijk omarmen. Je bouwt heel mooi toe naar die voorlaatste zin, ook omdat er écht een echo zit tussen 'treurt' en 'gebeurd'. 'kom' is iets te hard, vind ik. 'toe' of 'alsjeblieft' op die plaats maakt het iets voorzichtiger. Iemand kómt niet om zich te laten troosten. Je moet er heen gaan. Ik vermoed dat jij dat doet, dat jij dat ook kunt en durft, Victor. |
|
| pooky: | Donderdag, oktober 17, 2002 08:55 |
| Lieve woorden... | |
Over dit gedicht
| Auteur: victor van der Daelen | 
|
|
| Gecontroleerd door: dodyke | ||
| Gepubliceerd op: 16 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||