Horen zien zwijgen.
Niemand die mij kon horen, ik mocht niet om hulp roepen, ik mocht niet schreeuwen, ik mocht geen geluid maken.
Niemand die kon zien wat er gebeurde, niemand was er bij, zo 'slim' was hij wel.
Met niemand kon ik erover praten, het was een geheim, ik moest ZWIJGEN!!!!!!!!!!!
Tot op het moment dat er iemand was die de sleutel naar mijn hart, waarin mijn geheim vast zat opende
Eindelijk mocht ik praten, ik hoefde niet langer meer te zwijgen.
Ik mocht zelfs huilen en mijn verdriet laten zien.
Lanzaam aan kon ik mijn diepste geheim verbreken.
Een hele lange weg, die veel tranen kost. Een weg waarvoor ik heel hard moet vechten.
Veel praten over de dingen die er zijn gebeurd.
Ik zie het als een groot trappenhuis, en iedere keer als ik iets heb verteld, wordt mijn geheim een stukje kleiner, en verdwijnt er van die lange lange lange trap een tree.
Ik heb nog een lange weg te gaan, en vaak roep ik om hulp, want een ding is zeker, praten helpt, maar alleen kan ik het niet!!!!.