Hoe de wind mijn leven roerde
me steeds onderkoelde
doofde elk liefdesvuurtje
voor de warmte doordrong
innerlijk ontging mij het licht
dat van buitenaf mijn ziel zag
de weg van krampachtig lijden
tegen beter weten en voelen in
op een dag zag ik je woorden
hoe zacht zij mij benaderden
de warmte overviel spontaan
bij elke letter die jij schreef
bevangen door je woorden
streek ik de lucifer af
niet de kaars op tafel
maar de vingers branden.
13-10-‘02/23:47
sterretje: | Maandag, oktober 14, 2002 16:13 |
Ha willem water wil wel eens helpen (grapje) |
|
Sheena: | Maandag, oktober 14, 2002 11:21 |
de liefde vergeet, wat het verstand soms wel weet, maar ach, het heeft dan al je dag, met zonneschijn bekleed ... :P Sheen |
|
free: | Maandag, oktober 14, 2002 08:22 |
opletten he...voor je het weet brand je je fikken ;) liefs free |
|
waterval: | Maandag, oktober 14, 2002 02:24 |
En zo viel hij pardoes van die wolk af...;-))) Mooi gedicht,...met de glimlach gelezen..... |
|
Roxette: | Maandag, oktober 14, 2002 00:37 |
Love is blindness ;) Ik hoop dat het niet al te veel pijn deed:) Lief trusten, Rox |
|