Mortuoscoop
De stilte die de leegte creëert, overheerst je verlangens.
Je wordt beneveld door een gevoel van uitputting, alsof je door de natte dauw van die vervlogen lentemorgen wandelde.
Dat laatste restje strijdlust die overblijft, verdwijnt als een druppel op een hete kookplaat waarop net een overheerlijk maal werd klaargemaakt.
Het leven, waar je zoveel van verwachtte, wordt ineens het prille begin van een moedeloze strijd tegen jezelf.
Het vechten resulteert in een grote wanhoopsdaad.
Verbitterd door je radeloosheid ontwaak je in een lege kamer waar alleen onpersoonlijkheid de macht heeft, waar je niet langer het hoofd kunt bieden aan de onmacht die stilletjesweg je hele menszijn aantast.
Het was ooit je bedoeling om een gelukkig leven te leiden waar je meester kon zijn over je eigen lichaam en persoonlijkheid, niet overmeesterd te worden door je eigen lichaam.
Aan den einde geef je het op, je geeft jezelf nog dat laatste stukje waardigheid waarmee je dit leven moet vaarwel zeggen.
Het einde van het einde is in zicht.
Het gebeurde zó plots en zó alleen!