Ik lig hier in mijn bed,
graag zou ik even alleen willen zijn,
weglopen van alles.
Beslissen wanneer ik eindelijk terug wil komen in die wereld.
Weg van die wereld,
eventjes maar,
of een tijdje,
ik weet het niet,
gewoon om alles eventjes op een rijtje te zetten.
Het zou zo deugd doen.
Ik kan het jammer genoeg niet.
Ik toon aan iedereen dat ik gelukkig ben.
Maar van binnen is het heel anders.
Ik draag een masker,
hoelang weet ik nog niet,
zelf wanneer ik jou zie,
toon ik mijn tranen niet,
nee ik doe het al achter je.
Ik zou zo graag willen dat jij weet hoe ik me voel.
Ik kan het echt niet uitleggen.
Het zit te diep.
Ik weet niet meer hoever ik sta,
wat ik moet doen,
wat ik nog wil.
Waarom leef ik nog als ik alleen maar verdriet heb.
Het zou zo gemakkelijk zijn van alles hier achter te laten,
maar ik ben sterker dan dat,
ik kan het wel aan.
Ik zal ervoor vechten,
vechten om jou terug te hebben als mijn lief.
Ik mis je zo,
kon jij het mij maar kunnen vergeven.
Al met vriendschap zou ik gelukkig zijn.
Ik vraag toch niet veel of wel???
En misschien zullen we mekaar terug vertrouwen,
stap per stap,
en ons gevoelens terug kunnen uiten.
Ik hoop het echt,
maar waarschijnlijk zal mijn hoop alleen maar meer verdriet geven.
Ik weet het niet.
Ik hou van je