Bibi
ontmoette haar bij toeval
een kroegje op de kade
haar blik gehuld in jade
brachten mijn spieren in verval
heupen wiegend holle rug
en 't kontje een plateautje
had even ademnoodje
en riep haar sprakeloos terug
één oogwenk van haar ogen
een zoute zwoele zeebries
bereikte toen mijn neusvlies
keek zonder gezichtsvermogen
groen hoewel ontwapenend
ontnam te vergeefs mijn zwaard
waarheid bleek geluk bespaard
fier en spierlijk vergapenend
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Cea | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 05 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||