Ik kende je niet
maar leerde je snel kennen.
Je wou zelfmoord plegen
en ik wou je ervan af helpen.
Ook al wou ik hetzelfde
We hielpen er elkaar door
Ik maakte jou blij
en omgekeerd.
Tot de vraag kwam
of ik je wou ontmoeten
maar dat kan ik niet
je woont veel te ver
Dus het is onmogelijk.
Dit kon je niet verstaan
Je kwetste me
met je harde woorden
die ik nu nog lezen kan.
Ik ben te lui.
Toch in jouw ogen
omdat ik niet afspreken kan.
Het zou te moeilijk zijn,
het enkel erger maken
door het vele gemis,
als ik weer zou moeten weggaan.
Je hebt me gekwetst
iets wat ik niet begrijpen kan
Jij was altijd zo lief
zo bezorgd om mij
Heb ik me dan zo vergist?
Maar je zegt dat je nu
toch zelfmoord plegen zal
omdat je geen doel meer hebt,
je doel was ik.
Maar die hoop nam ik je af
dus beroof je je van het leven.
Maar ik zit met een gevoel.
Iets dat me van binnen verscheurt
en ik kan het niet van me afzetten.
Ik haat dit schuldgevoel
Maar ook al zegt iedereen
het is niet jouw schuld
Ik geraak er niet vanaf
Author's note: Eerder een verhaaltje dan een gedicht. Dit gaat over Andries, ik had een gedichtje over hem geschreven (hij verzint zijn eigen einde). Hij heeft me deze avond erg gekwetst gewoon om het feit dat ik een relatie met hem niet zag zitten. Hij heeft harde woorden tegen me gezegd. Ik zit met een enorm schuldgevoel dat ik niet kan kwijtgeraken. Ik heb het gevoel dat het mijn schuld is dat hij nu weer wilt zelfmoord plegen doordat ik zijn doel afneem: een leven met hem.