Op 8 juni kwam er het mooiste op aarde in mijn leven terecht,
nooit had ik geluk gehad,
maar toen leerde ik jou kennen,
en groeide onze liefde,
ik herinner mij precies hoe het gebeurde.
Nu is het over tussen jij en ik,
jij verliet mij,
niet zomaar,
maar met vele redens en ook verdriet.
Wat ik jou bracht de laatste maand was alleen maar myserie.
Nu ben ik in een put gevallen en diep,
ieder keer kom ik erwel boven,
maar deze keer weet ik het echt niet,
ik vraag mij zoveel vragen af,
waarom leef ik wel?
als ik jou zo ongelukkig heb gemaakt,
ik wilde jou nooit kwetsen,
maar toch deed ik het.
Nu heb ik zoveel spijt, maar spijt komt altijd telaat.
Jij vergeefde het mij ieder keer,
toen werd het jou teveel,
wat ik ook versta.
Ik snap ook waarom jij nu je vriend gelooft in plaats van mij.
Maar wat hij zeg zijn alleen maar leugens en dat zweer ik.
Hij wilt ons voor eeuwig uit elkaar laten,
maar dat wil ik niet.
Het enigste wat mij nog eens doet glimlachen,
zijn de vele goeie tijden die we samen brachten,
ik zie ze nog voor me,
elke dag iets anders,
geen één moment denk ik niet aan jou,
ik "lach" en "amuseer" me.
Toch voel ik mij diep van binnen zo slecht,
ik kan het met woorden niet uitleggen.
Tranen laat ik maar niet wanneer jij voor mij staat,
maar achter mij.
Ik zie je nog zo graag