Barsten
Naast elkaar
verdraagzaamheid
probeer spanning te verbergen
gisteren de mond gesnoerd
probeer nu stilzwijgen te doorbreken
terwijl er al lang niets meer te zeggen valt.
Nooit gedacht
zo onvoorspelbaar
hoe breekbaar vriendschap echt kan zijn
barsten die eeuwig zichtbaar blijven
al zo dikwijls scherven aan elkaar gelijmd
hopen dat dit niet meer op de grond valt.
Steeds opnieuw
onvoorzichtig
ik durf niets meer aan te raken, zelfs niet
in gedachten, angst dat alles plots
uiteen valt, hecht veel te veel belang
aan schijnbaar waardeloos stuk glas.