Alles verdwijnt spoorloos in het donker,
het licht vervaagt,
en de hoop is de weg kwijt,
en voel niet,
waar het me naar toe draagt.
De dingen verwazen,
de zekerheden verdwijnen,
woorden vluchten,
maar toch blijft de zon voor me schijnen.
Er schuilt een angst in me,
die de waarheid haat,
vluchten naar een onbekend doel,
dat er ergens aan de horizon staat.
Het water voert me mee,
gedachten overspoelen mijn hoofd,
vegen alle herinneringen weg,
ook de dingen, die ik had beloofd.
Ik lig te luisteren naar het donker,
en sluit de tranen in mijn armen,
mijn verlangen is verdronken,
en de stilte probeert mij te verwarmen.
Ik wil niet zien,
of de waarheid voor me staat,
ik sluit mijn ogen,
en hoop,
dat hij naast me verdergaat.
Ik ben kwaad op het verleden,
het bracht me zoveel zorgen,
en angsten,
die niet zullen verdwijnen
van vandaag op morgen.
Er gaat nooit een dag voorbij,
waarin ik de angst niet voel,
ik wil de waarheid nooit ontmoeten,
nog liever in het eeuwige donker leven,
dan me aan mijn gedachten over te geven...
Waarheid zoek me niet,
je zal me immers nooit vinden....