The Ninth of July!!
Dat is de dag die in mijn ziel en hart diep staat geschreven,
Daar liet ik gaan door eigen schuld het dierbaarste in mijn leven.
Zij gaf mij altijd een veilig gevoel, zij was het zonnetje in mijn hart,
We hielden ontzettend van elkaar met al onze eigen smart.
Dat maakte hun leven zwaar in goede en slechte tijden,
Maar evengoed bleven ze een ander altijd verblijden.
Samen stonden ze dan sterk, ze konden alles afmeten,
Daardoor konden ze voor hun eigen het verleden vergeten.
Twee verliefde mensen, maar oh zo gesloten voor elkaar,
Elkaar niet willen kwetsen dat is liefde toch wel raar!!
Langzaam kwam die oude vertrouwde sleur binnen geslopen,
Zij moest alsmaar schenken en geven, ze stopte met te hopen.
Ze wilden een bekroning op hun jaren samen zijn, voor elkander veel ontzag,
Toen men op zekere dag wat te horen kreeg, het was geen hard gelach.
Ook dan weer tegenslag, het was hun blijkbaar niet gegund,
Was hun leven van tevoren al ingedeeld zoals kop of munt?
Ze zullen er nooit achter komen, hoe graag zij het ook willen,
Want ook dan zullen ze deze last samen bekijken en optillen.
Dat is hun sterkte, hun gevoel, houden en geven om,
Het is misschien wel raar maar het leven is een optelsom.
Hun harten zijn voor heel het leven met elkaar verbonden,
Want door de jaren heen vergaven ze elkanders zonden.
Wat de toekomst hen brengen zal of in petto heeft,
Het enige wat telt is dat hun hartje voor elkaar leeft.
Dit is hun einde een droevig en treurig afscheidslied,
Met tranen in hun ogen een hart vol met verdriet.