Je wil er mee stoppen.
Alle bruggen opblazen.
Niets wil je ontzien.
Ook niet het verdriet,
dat je achter laat
als een verloren wees.
Je reden is gegrond zeg je.
Je laat ons kansloos achter,
zonder even na te denken
over de moeite die we samen deden.
Want je gevecht is nutteloos geweest,
omdat de anderen niet luisterden.
Zijn de plannen die je maakte,
bij de verloren voorwerpen gelegd?
Ben je werkelijk uitgeblust?
Zoek je niet meer mee met ons?
Is alles dan verloren moeite?
DENK EENS AAN DIE WOORDEN VOOR ONS.
(Zij die dit leest weet wel wat ik bedoel. Sterkte)