Mijn vleugels hangen in kreukels
in een poeltje van verse regen en zand
het hoofd op mijn armen
die rusten op mijn opgetrokken benen
deze archeologische zwerfkei
moet wel pijn doen om te zitten
maar waar zijn mijn gedachten
zoeken zij eindeloos antwoorden
hoor ik jou toch zeker roepen
kijk ik bedroeft om me heen
je bent nog mystieker dan de nacht
die ik ook verlies
na het openen van mijn ogen
jij zal mij wel bekijken
het beeld moet wel mooi zijn
een verslagen doorweekte engel
in een mist van verdampte tranen
die woorden perst uit liefde
op zoek naar jou
stel mij maar op de proef
het spel van de liefde is een mysterie
die in elke stroming van de wind
mij mag vervoeren
naar een nieuwe tijd
de vleugels zullen helen
op gelijkwaardige hoogten
ontmoeten we elkaar
herkennen wij liefde als in dromen
alleen, dit is geen droom.
30-08-‘02/12:15