Naar de horizon met m’n vliegend tapijt…
Vliegend op m'n vliegendtapijt,
vlieg ik over kastelen en paleizen.
Vlieg ik over een sprookjesland
waar je ver voor moet reizen.
Een Oosters paleis is een silouet tegen de zonsondergang
De lucht gekleurd door de mooiste kleuren,
reikend tot aan de horizon.
Wou dat ik er ooit eens heen kon.
Vlieg ik mee met de vogels zo ver als maar kan.
Hoop ooit de horizon te bereiken.
Hoop hem te kunnen belopen, de hele lengte lang.
Maar hoe ik ook blijf vliegen op m'n tapijt.
De horizon blijft maar weg schuiven, voor mij uit.
Telkens denk ik dat ik hem heb, maar ben hem toch
weer kwijt.
Hoe ik ook vlieg over wouden, bossen, landschappen en zeeën.
Ik kan de horizon maar niet bereiken, ik kan er maar niet komen.
Is de horizon dan net als de pot met goud bij een regenboog.
Alleen iets waar je over kunt dromen?
Ik vlieg over hoge gebouwen in drukke steden,
over rustige dorpjes en over een Bazaar.
Maar ik ben hier en de horizon is daar.
Misschien moet ik accepteren dat ik nooit de
horizon zou bereiken.
Misschien moet ik dat eens leren.
Dat er dingen zijn in het leven waar je alleen
over kunt dromen of naar kunt kijken.
De pijn dat je het nooit zou kunnen bereiken
of zou kunnen bekijken, zou moet je accepteren.
En misschien maar goed dat ik er niet kan komen.
Zodat ik nog altijd iets over houd, waar ik over
kan blijven dromen.
Slaap ze freakjes… droom zacht…
---- bezoek sprookjesland -----